6.Nie kocha , rani , dość cierpienia

Do mojego domu po wypisaniu mnie ze szpitala przyjechaliśmy około 12:30 , Mikołaj pomógł mi wejść do domu i usiąść na kanapie

Przynieść ci coś do picia ? – zapytał Mikołaj spoglądając na mnie

Nie , Mikołaj chyba musimy pogadać – powiedziałam i pokazałam Mikołajowi żeby usiadł koło mnie

O czym chcesz rozmawiać ? – zapytał zaciekawiony

O tym co ci powiedziałam po postrzale zanim straciłam przytomność – odpowiedziałam

Ee to nie ma o czym mówić – powiedział

Zabolało mnie to , nie wiedziałam czy Mikołaj albo nie wie co mu powiedziałam, albo ma to gdzieś bo nic do mnie nie czuje , postanowiłam nie drążyć tematu

Masz racje nie ma o czym mówić – odpowiedziałam , naprawdę było mi przykro

Siedzieliśmy w ciszy którą postanowił przerwać Mikołaj

Zrobię nam coś do jedzenia – powiedział

Mikołaj poszedł do kuchni , a ja poszłam do łazienki , usiadłam na podłodze i się rozpłakałam , nie mogłam znieść tej obojętności Mikołaja wobec mnie . Po kilku minutach usłyszałam pukanie do drzwi

Ola wszystko w porządku ? – zapytał Mikołaj

Tak – odpowiedziałam otarłam łzy i wyszłam z łazienki

Nie chciałam patrzeć na Mikołaja , ale on chyba domyślił się że coś jest nie tak

Zrobiłem obiad – powiedział

Poszliśmy do stołu , ja usiadłam po jednej stronie Mikołaj usiadł naprzeciwko mnie . Nadal nie podniosłam wzroku i nie spojrzałam na Mikołaja , gdy byliśmy w trakcie jedzenia obiadu Mikołaj wstał , podszedł do mnie , usiadł na krzesełku obok mnie

Ola spójrz na mnie – powiedział

Nie reagowałam na jego słowa , wiedziałam że jak na niego spojrzę to domyśli się ze płakałam

Ola proszę cię – powiedział czułym głosem

Nie zostawił mi wyboru musiałam na niego spojrzeć

Płakałaś , dlaczego ? – spytał wyraźnie zmartwiony

Nie przejmuj się mną – odpowiedziałam i chciałam wstać ale Mikołaj mnie zatrzymał

Puść mnie , chce się położyć – powiedziałam